Tijd doden in Ulaanbaatar

Na onze laatste bestemming in Rusland was het tijd voor een nieuw land: Mongolië. Onze thuisbasis daar was Ulaanbaatar, de hoofdstad. Van de in totaal drie miljoen inwoners die Mongolië telt, wonen er ruim één miljoen in deze stad. En dat levert best wel een zooitje op: overal mensen, ontzettend veel toeterende auto’s en vooral veel smog in de lucht. Gelukkig hadden we geen grote verwachtingen bij deze stad. De voornaamste reden van ons bezoek is het namelijk het vinden van een leuke tour door de rest van het land, waar we wel veel van verwachten. Met die tour is het gelukkig helemaal goed gekomen, daarover lees je hier meer. Wat restte waren een aantal dagen tijd doden in Ulaanbaatar, voordat onze tour begon en voordat onze trein daarna naar China vertrok.

Welkom in Azië
Na een koude maar vooral lange busreis (dubbele grenscontroles die eeuwig leken te duren) nemen we contact op met onze couchsurf host Tungaa, waar we de komende dagen gaan verblijven. Ze stuurt een vriend van haar om ons op te halen van het station. Ondanks dat deze jongen geen Engels spreekt, vermaken we ons prima tijdens de rit waarin we de stad dwars doorkruisen. Wat een drukte! Allemaal toeterende auto’s, die elkaar kris kras passeren, en fluitende verkeersagenten, die geen enkele invloed lijken te hebben, absolute chaos dus. We waren misschien al wat eerder tijdens deze reis officieel in Azië beland, maar dit voelt toch wel als een van de eerste ervaringen van het enorme verschil ten opzichte van ons perfect geregelde kikkerlandje. Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming zet onze chauf ons netjes af in het appartement waar we de komende dagen zullen gaan verblijven.

Happy family
We worden binnengelaten door Naraa, de vriend van Tungaa. Hij laat ons onze kamer zien en neemt ons mee naar de keuken. Als we naar zijn zin iets te lang blijven staan vraagt ie of we een houten broek aan hebben, blijkbaar een Mongoolse manier om te zeggen: ‘neem een stoel’. Niet veel later komt ook Tungaa binnenlopen, met hun zes maanden oude baby’tje Egshig op haar arm. Ze wonen hier samen met de oma van Tungaa, maar door haar benen, die zo krom zijn dat je met een auto onderdoor zou kunnen rijden, brengt zij vooral veel tijd door op d’r eigen kamertje. Wel komt ze regelmatig even de keuken binnen gestrompeld om iets te pakken. Of is dat toch meer nieuwsgierigheid of een vraag om aandacht? Ze mompelt namelijk continu “oeioeioeioeioei” terwijl ze dit doet, en af en toe wijst ze met een zorgelijke blik naar d’r knie of d’r hart. Tijdens een van onze uitstapjes met Tungaa en Naraa komen we erachter dat het allemaal niet zo perfect is als het lijkt. Blijkbaar is oma best een vervelende vrouw en is Tungaa de enige die nog voor haar wil zorgen. Gelukkig hebben wij tijdens ons verblijf geen last van oma en blijkt het couchsurfen ons prima te bevallen: Tungaa zorgt goed voor ons, Naraa blijkt ons de tour aan te kunnen bieden waar we naar op zoek zijn en we kunnen van dichtbij een kijkje nemen in de Mongoolse ‘way of life’. Ook al is de Mongoolse keuken niet helemaal onze smaak (veel vet en weinig groente), Tungaa weet ons regelmatig te verblijden met een aantal lekkere gerechten en ze heeft ons zelfs typisch Mongoolse Dumplings leren maken. Natuurlijk konden wij dan niet achterblijven en hebben we ook een stukje Nederland met hen gedeeld. Dit door een overheerlijke wortelstamp met worst voor ze te maken.

De rokende held
We hebben 16 dagen in Mongolië voordat we de trein weer verder nemen naar China. Omdat de tour die we met Naraa gaan doen negen dagen in beslag neemt, hebben we genoeg tijd om op ons gemakje UB (oftewel Ulaanbaatar) te verkennen, misschien zelfs een beetje te veel. Behalve een Boeddhistisch klooster, een mooi centraal plein en het Zaisan monument (ter ere van omgekomen Sovjet soldaten in WOII) heeft de stad weinig te bieden. Een bezoekje aan die laatste is misschien niet zo voor de hand liggend, maar zeker de moeite waard. Vanaf het monument heb je namelijk een ontzettend mooi uitzicht over de stad, waar het wel even echt duidelijk wordt hoe het met de smog gesteld is. Een grijzige waas zweeft boven de stad. Het is dus niet voor niks dat haar inwoners de stad tijdens de wintermaanden ook wel Utaanbataar noemen, wat ‘smokey hero’ betekent (Ulaanbataar is trouwens ‘red hero’, een herinnering aan de communistische tijd natuurlijk). Om toch geen hele dagen binnen te zitten hebben we ook nog een bezoekje aan de zwarte markt gebracht. Alles goed opgeborgen, of thuisgelaten, want de zakkenrollers schijnen hier actief te zijn, en we kunnen er op af. In de enorme massa van kraampjes en mensen wordt echt van alles verkocht: van kamelenwollentruien tot meubels, en van antiek tot kerstbomen. Door de kou hadden we het er echter vrij snel gezien, waardoor we de rest van de middag hebben doorgebracht in een prullaria warenhuis onder het genot van thee en koffie.

Frisse lucht!
Tijdens ons negen daagse avontuur door Mongolië ontbrak er een plekje wat wij nog graag wilden bezoeken: Terelj National Park. Dit paste niet echt in het schema van de tour en dus hadden we afgesproken dat Naraa ons daar later nog een dagje mee naartoe zou nemen. Ook Tungaa en baby Egshig gaan mee, even met z’n allen de frisse lucht in. Egshig wordt als een mummie van top tot teen ingepakt zodat ze geen kou kan vatten en we zijn er klaar voor. Het park zelf is grotendeels bedekt door sneeuw, waardoor het volgens Naraa een stuk minder mooi is dan in de zomer. Nog een reden dus om tijdens de zomermaanden een keer terug te keren naar dit mooie land. We bezoeken een aantal highlights: de turtlerock, een klooster en een enorm standbeeld van Genghis Khan te paard. Dat laatste is de grootste reden van ons bezoek aan dit park en is met zijn 40 meter hoogte dan ook erg indrukwekkend. Onderweg passeren we nog een aantal kamelen en enorme roofvogels, maar die zijn er vooral neergezet voor toeristische doeleinden.

Uiteindelijk zijn we onze dagen in UB prima doorgekomen, dit grotendeels door het goede gezelschap van onze hosts. Daarnaast hadden we een zeer gezellige avond met Chris, onze Olkhon Island excursie genoot. Hij sloot zijn reis af in UB, en daar moesten we natuurlijk wel even een Genghis biertje op drinken. En omdat we alledrie wel even genoeg hadden van de Mongoolse keuken zijn we van tevoren nog een overheerlijke hamburger gaan eten.