Stedentrip Wenen: Op bezoek bij Sissi

Wenen, één van de stops op onze ontdekkingsreis door Centraal-Europa, is de hoofdstad van Oostenrijk en met bijna 1,8 miljoen inwoners veruit de grootste stad van het land. De stad is vooral bekend vanwege haar wals, het jaarlijkse nieuwjaarsconcert (mijn vader is groot fan), de Donau en natuurlijk Schönbrunn, het kasteel van Sissi. Maar ook op het gebied van architectuur, kunst en cultuur heeft Wenen ook genoeg te bieden. Hoog tijd dus om er eens een kijkje te gaan nemen.

Vanuit Laa an der Thaya, de woonplaats van mijn oom Jacques, rijden we ’s morgens naar Wenen. Het is een ritje van ongeveer 70km en dus rijden we niet veel later de camping op, zetten ons tentje weer in elkaar en springen daarna op de fiets om de stad te gaan verkennen. Dwars door het Wiener Prater, een groot park midden in de stad, fietsen we richting het centrum. Onze eerste bestemming is het Hundertwasserhaus, maar al die meters langs zachte grasveldjes doen ons besluiten om de fietsjes langs de kant te zetten en even lekker van de zon te genieten. Een uur later stappen we toch maar weer op, op weg naar het opvallende gebouw van Friendensreich Hundertwasser. De Oostenrijkse kunstenaar en architect is bekend vanwege zijn kleurrijke gebouwen, waar nauwelijks rechte lijnen in te vinden zijn. Een erg bijzonder schouwspel is misschien geen afdoende beschrijving van dit bouwwerk, maar het dekt wel de lading.

Belvedere
Ik heb mijn portie architectuur weer gehad en dus vervolgen we onze tocht. We komen per toeval langs een zeer kleurrijk kerkje met grote gouden bollen op de torens. Een Russisch-orthodoxe kerk lezen we bij de ingang. We kijken snel even binnen, maar hier blijkt echte schoonheid toch echt alleen van buiten te zitten. Onze volgende stop is het slot Belvedere en de daarbij horende tuinen. We lopen eerst door de Botanische tuin, die in 1754 werd aangelegd door de toenmalige keizerin Maria Theresia en haar Nederlandse! lijfarts. In de tuin groeide oorspronkelijk vooral veel kruiden die voor de fabricage van in die tijd gangbare medicijnen nodig waren. Later werden ook veel andere bloemen, planten en boomsoorten geplant. De tuin is eigenlijk een groot bos, met kronkelende paden en een aantal vijvers. Heel anders dan de tuinen van het Belvedere. Een kaarsrecht patroon van paden, heggen en bloemperken, met daarin meerdere fonteinen. Het slot werd in de 18^e eeuw gebouwd in opdracht van Eugen van Savoye, een succesvolle veldmaarschalk tijdens de oorlog tegen de Turken eind 17^e eeuw. Als dank voor zijn successen mocht hij een groot stuk grond in Wenen uitzoeken. Hij koos de flank van een van de heuvels die Wenen omringen en liet er een imposant zomerpaleis bouwen. Vanuit zijn paleis keek Eugen uit over het centrum van Wenen met daarin de Hofburg, het keizerlijk paleis. Best gedurfd, jezelf zo boven de keizer plaatsen.

Der Ring
Tegenwoordig zijn er verschillende musea in het Belvedere gevestigd en kun je er onder andere werken van Klimt (Der Kus), Van Gogh en Monet bekijken. Wij hadden deze musea echter niet op de planning staan en vervolgen dus weer onze weg. We komen langs de Schwarzenbergplatz met daarop de Hochstrahlbrunnen, een fontein die in 1873 samen met de eerste waterleidingen in Wenen is aangelegd. Ook vinden we er een oorlogsmonument in Sovjetstijl ter herinnering aan de bevrijding van Wenen door de Russen in 1945. Op het plein staat trouwens ook een minder permanente (dachten wij) structuur, die vooral leuk was voor de foto. De Schwarzenbergplatz is onze eerste kennismaking met Der Ring, een vier kilometer lange, drukke boulevard met wandel en fietspaden waaraan het ene na het andere imponerende gebouw te vinden is. De Staatsoper, het Parlament, het Rathaus (stadhuis) en het MAK (museum voor toegepaste kunst) zijn slechts enkele voorbeelden. Allemaal trekken ze aan ons voorbij en we kijken dan ook onze ogen uit. Met de bouw van de ring werd in 1857 begonnen op de plaats van de oude stadsmuren. De ring is ook onze eerste kennismaking met MQ, het MuseumsQuartier, waar we de volgende dagen een bezoek aan willen brengen.

De lucht boven ons begint inmiddels aardig donker te worden en dus besluiten we weer richting de camping te gaan. En laat de route daarnaartoe nou net langs de Hofburg voeren. Ik geloof niet dat ik ooit zo’n groot paleiscomplex heb gezien. In een boekje lezen we dat het achttien zijvleugels, negentien binnenplaatsen en meer dan 2500 vertrekken bevat. Van 1278 tot 1918 werd er aan dit paleis, het machtscentrum van de Habsburgse dynastie, gebouwd. Onder andere de schatkamer, de hofkerk en voorstellingen van de beroemde Spaanse Rijschool zijn hier te bezichtigen. Maar dat komt morgen wel…

Het noodlot slaat toe
De volgende dag begint goed. Ondanks de flinke regenval van afgelopen nacht is ons tentje helemaal droog gebleven en hebben we heerlijk kunnen slapen. Onze plannen voor vandaag zijn groots. We gaan allerlei mooie dingen bezoeken en genieten van het zonnetje, dat inmiddels weer vrolijk schijnt. We pakken onze fietsjes en rijden richting de stad. We zijn nog geen 10 meter buiten de poort van de camping en dan gebeurd het… Een harde klap, een sissend geluid en daarna niks. Ja, het klinkt nogal dramatisch, maar een lekker band is gewoon niet handig. Gelukkig zijn we nog bij de camping, dus we lopen snel terug naar onze tent en ik ga aan de slag. Het gaat om de voorband, dus geen probleem zou je denken. Maar helaas valt dat flink tegen. Het lek blijkt namelijk bij het ventiel te zitten, en blijkt na 3 keer proberen niet te plakken. Goed, dan maar de reserveband die we van Ad (Irma’s vader) hebben moeten meenemen erop leggen. Deze blijkt echter een kleinere diameter te hebben en dus met geen mogelijkheid om de velg te krijgen. Bus en metro it is!

Paleis Schönbrunn
De morgen is door al het oponthoud inmiddels al zowat verstreken en dus stellen we onze planning bij. Eens kijken hoe Franz en zijn Sissi hun zomerdaagjes doorbrachten, op naar Schönbrunn. Prima te bereiken met de metro (halte Schönbrunn, duh…), want je stapt echt voor de deur van het paleis uit. In eerste instantie vonden wij het wat rommelig, maar als je eenmaal de twee zuilen en de poort door bent, kom je op een groot plein met daaraan het paleis. We kopen een kaartje voor de Grand Tour, we zijn er nu toch, en lopen de volgende twee uur van de ene ‘museumzaal’ naar de andere. De kamers in Schönbrunn (40 van de ruim 1400 vertrekken zijn open voor publiek) zijn in hun oorspronkelijke setting te bezichtigen. De werk- en slaapkamer van keizer Franz Jozef (met daarin een ijzeren eenpersoonsbed, want zo’n sprookjeshuwelijk was het blijkbaar niet), de salon van keizerin Elisabeth en de spiegelzaal, waar een 6-jarige Mozart ooit optrad voor keizerin Maria Theresia. Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar de tijd die het je dan gaat kosten om het allemaal te lezen kun je beter besteden aan het boeken van een vliegticket naar Wenen, zodat je het zelf kan gaan bekijken. Ook de tuinen, met dierentuin, openbaar zwembad en palmenhuis, zijn een bezoekje meer dan waard. Vandaar ook dat veel Weners graag naar Schönbrunn komen om er te fietsen, hardlopen of wandelen.

Wij besluiten na een bezoekje aan Gloriette (een paviljoen van waaruit je een prachtig uitzicht over de tuin, het paleis en daarachter de stad hebt) dat het mooi is geweest en gaan op weg naar de uitgang. Maar niet voordat we nog even snel een foto van ons saampjes laten maken. Een vriendelijke oude man wil ons wel even helpen. Hij draagt een camera en begrijpt meteen hoe die van ons werkt, dus wat kan er misgaan. Nou, toch wel wat blijkbaar. Niet dat de beste man er iets aan kon doen natuurlijk, maar wij hebben nu wel een erg onscherpe foto van onszelf bij Schönbrunn. We stappen weer in de metro en gaan richting de binnenstad. Daar brengen we onder andere een bezoekje aan de Stephansdom. Der Steffl, zoals de Weners zeggen, is een kerk die je niet meteen binnenloopt. De buitenkant is zo mooi dat je er eerst even rustig een rondje omheen moet lopen. Vooral het dak, met zijn duizenden gekleurde dakpannetjes, valt bij ons erg in de smaak. Ook binnen kijken we trouwens onze ogen uit. Het maakt volgens mij ook niet uit of je gelovig bent of niet, op de een of andere manier zijn oude, echt oude kerken altijd mooi. Ik sta er altijd weer van te kijken hoe ze zoiets ooit hebben kunnen bouwen, ongelooflijk…! Ho sorry, mijn innerlijke architect kreeg even de overhand… Het zal niet meer gebeuren.

De rest van de middag bezoeken we nog wat andere toeristische attracties in de binnenstad, terwijl we proberen droog te blijven. Het is namelijk toch weer gaan regenen en de 10€ pp (per plu) die ze bij de vele toeristenwinkeltjes vragen, is ons toch echt iets te gortig. Als het uiteindelijk opklaart rusten we uit in het Sigmund-Freud-Park, met uitzicht op de Votivkerk. We komen hier eigenlijk per toeval terecht als we op weg zijn naar de ring, die we nu eens te voet willen bekijken. Het park is echt een super relaxte plek, met allemaal ligstoeltjes die nu, zo net na de regen, nog vrij zijn. We draaien er twee richting de zon en liggen even lekker bij te komen van al dat gewandel. Als we weer verder lopen blijken de meeste stoeltjes inmiddels bezet en hebben veel mensen ons voorbeeld gevolgd. Echt een hele fijne, rustige plek, zo midden in het drukke centrum.

Guacamole en tortilla’s
De Ring, want daar waren we tenslotte naar op weg, blijkt het middelpunt van een groot festival te zijn geworden. Het was ons de voorgaande avond waarschijnlijk niet opgevallen of we hebben niet goed opgelet, wat best eens zou kunnen omdat we erg druk waren met het bewonderen van de vele mooie gebouwen aan de ring, maar overal hangen banners, staan dranghekken en zijn standjes en kraampjes gebouwd. Het Filmfestival am Wiener Radhausplatz is in volle gang. Geen idee of dit een speciaal of beroemd evenement is, maar gezellig was het zeker. We drinken een cocktail met uitzicht op het Burgtheater en halen een Mexicaans avondmaal bij één van de ‘worldfoods’ tentjes. Bij het MQ (overmorgen gaan we er als afsluiter naartoe hebben we vandaag besloten), pakken we uiteindelijk de metro om het laatste item op ons lijstje van vandaag te gaan bezoeken, het Wiener Riesenrad in het Prater. Om 10 uur ’s avonds in een bijna 120 jaar oud reuzenrad stappen om vervolgens over het nachtelijke Wenen uit te kijken is een erg mooie manier om je dag af te sluiten. We wilden dat eigenlijk doen met een bezoekje aan een oud saunacomplex dat nu dienst doet als club, maar we waren allebei behoorlijk gaar van de hele dag lopen en dus hebben we dat maar achterwegen gelaten. Nogmaals de bevestiging dat fietsen meenemen zo relax is.

Onze derde dag in Wenen brengen we eigenlijk helemaal niet in Wenen door. Toegegeven, we worden er wakker, maar daarna stappen we in de auto en rijden we naar Bratislava, de hoofdstad van Slowakije. Alles over ons dagje daar lees je hier.

We sluiten ons bezoek aan Wenen af met, zoals al eerder gezegd, een bezoek aan MQ, het MuseumsQuartier. Dit museumcomplex, volgens een concept van het Weense architectenbureau Ortner & Ortner, behuisd onder meer het Leopold Museum, het MUMOK en de Kunsthalle. Wij bezoeken het MUMOK (Museum Moderne Kunsten) en brengen daarna nog een bezoekje aan het Kunsthistorisches Museum dat ertegenover gevestigd is. Niet de musea, maar vooral het MQ zelf maken indruk op ons, omdat het complex een hele ontspannen vibe uitstraalt. Op het binnenplein staan grote, kunststoffen objecten die kan gebruiken als ligbed, bankje, podium of skateramp en er zijn een aantal koffietentjes en barretjes rond het plein. We verlaten Wenen die middag met een dubbel gevoel. Aan de ene kant enthousiast omdat we op weg gaan naar onze volgende bestemming, aan de andere is het jammer dat we deze ontzettend relaxte stad alweer gaan verlaten. Wenen klinkt misschien oubollig en saai, maar er is echt van alles te beleven en te zien en daarom een bezoekje meer dan waard. Wij gaan er zeker nog eens terug, al is het maar om nog een keer op zo’n lekker zonnebedje in het Sigmund-Freud-Park te liggen.