Onze route door China | Deel 2

Na ons een aantal dagen vermaakt te hebben in het regenachtige Hong Kong, is het tijd om voor de tweede keer tijdens deze reis China in te gaan. Tijdens ons eerste bezoek zijn we vanuit Beijing in één lijn (met een aantal tussenstops natuurlijk) naar Tibet gegaan. Die eerste kennismaking met dit enorme land was ons erg goed bevallen, maar toch hadden we nog niet echt het idee het authentieke China (zoals je dat in die oude Kung Fu films ziet) gezien te hebben. Je moet daarvoor ook in de meer zuidelijke provincies zijn, waar je het plattelandsleven van China kan ervaren. Kleine vissersdorpjes, enorme rijstvelden en steden vol smalle straatjes waar je Bruce Lee al doorheen ziet rennen. Oh en dan heb je ook nog de prachtige karstgebergtes waar de beroemde Li rivier doorheen kringelt. Reden genoeg voor een tweede bezoek leek ons en dus wisten wij toen we China de eerste keer verlieten al: We’ll be back!

Bussen, bamboe en berg af
En ja hoor, nadat onze nieuwe visumaanvraag voor China in Hong Kong is goedgekeurd, gaan we met de metro naar Shenzhen, een plaatsje net over de grens. Nadat we door de douane zijn moeten we nog een klein stukje met de metro naar het busstation, om vervolgens een nachtbus naar Guilin te nemen. Of dat was het plan tenminste. Je raadt het al, een en ander liep niet zoals gepland. Als we het metrostation uitlopen blijkt er namelijk helemaal geen busstation te zijn. We spreken snel een meisje aan dat gelukkig een paar woorden Engels spreekt. Volgens haar moeten we nog een paar haltes verder en dus gaan we weer terug de metro in. Dit keer eindigen we wel bij het busstation, maar helaas voor ons blijkt de bus naar Guilin al weg te zijn. Voor zover een goede planning dus. Een man probeert ons nog te helpen door een vriend van hem te bellen die ons met zijn taxi naar de bus kan brengen, maar ook dat blijkt na een half uur op en neer bellen niet meer mogelijk. Daar staan we dan, in Shenzhen, een stad die weinig tot niets te bieden heeft, zonder plan en zonder internet. Gelukkig weet onze oude vriend de Lonely Planet van China wel een en ander over Shenzhen te vertellen, en zo komen we uit bij een leuk hostel in het kunstzinnige deel van de stad, de LOFT Area. Hier slenteren we de volgende dag even over de markt en snuffelen we in wat ateliertjes (het gebied is te vergelijken met Strijp S in Eindhoven), voordat we die avond een tweede poging doen om de bus te halen, dit keer gelukkig wel met succes.

Guilin staat bekend als een erg toeristische stad, waar je dan ook iedere avond wel wat gezelligheid en lekker eten kan vinden. Lekker eten ja, want wat is het fijn om weer in China te zijn! De eerste avond maken we dumplings met de andere gasten en het personeel van ons hostel en probeert de manager (een meisje van 24) ons een aantal drankspelletjes te leren. Niemand blijkt echt in een drinkbui te zijn, waarschijnlijk omdat we spiritus (ofwel Baijiu, een berucht Chinees drankje) voorgeschoteld krijgen, maar misschien ook wel omdat we met een gezin met kleine kinderen zijn en Irma nog met haar kuur bezig is (die overigens goed aanslaat). Desalniettemin hebben we een zeer gezellige avond en bovendien hoeven we de volgende dag niet met een kater ons bed uit. Wel handig, want een van de twee uitstapjes die we vanuit Guilin maken staat die dag op de planning: de rijstvelden van Longji, wat letterlijk ‘Dragon’s Back’ betekent. Wij laten ons zo ver mogelijk van de ingang afzetten en lopen vervolgens door de bergen, langs kleine dorpjes en ontelbare rijstvelden naar Ping’an, waar de mooiste terrassen van het gebied, en dus een fenomenaal uitzicht, te vinden zijn. Het zonnetje schijnt eindelijk weer eens en we blijken zo ongeveer de enige toeristen te zijn die deze wandeling afleggen, wat willen we nog meer?

Een dag later volgt ons tweede uitstapje: een bezoek aan de Li River. Hier maken we een boottochtje op een bamboevlot over de rivier, die dwars door het bijna buitenaardse karstlandschap heen slingert. De lucht ziet er ’s ochtends behoorlijk dreigend uit, dus hopen we maar dat het daar bij blijft. Ons bootje is trouwens stiekem van PVC buizen in plaats van bamboe, maar dat mag de pret niet drukken. Na een uurtje worden we afgezet in het kleine Xingping, een eeuwenoud dorpje, wat in onze ogen helaas overlopen is door toeristen. De straatjes hebben veel van hun oude charme verloren en de ontelbare souvenirkraampjes helpen daar niet aan mee. We lopen dan ook regelrecht naar het busstation en zetten de reis voort naar Yangshuo, een grotere versie van Xingping, waar wij maar een doel hebben: een scooter huren zodat we het binnenland in kunnen. Geluidloos (want het is een elektrische scooter) crossen we hiermee door het prachtige gebied van de de Yulong rivier, een kleiner broertje van de Li. Als we het geplande rondje bijna afhebben zijn we pas een uurtje onderweg en besluiten we een detour te nemen via een pittoresk bruggetje een stukje verderop, onze scooter is immers nog halfvol. Een keer of vier de weg vragen helpt ons uiteindelijk naar het bruggetje, maar het is inmiddels al best wel laat geworden. Na een aantal fotootjes moeten we er dus weer vandoor om nog op tijd onze scooter in te leveren. We racen weer de weg op, al merken we dat onze maximale snelheid, die in het begin 50 km/h was, is gedaald naar zo’n 25 km/h. Niet veel later tutteren we met nog maar 15 km/h een heuvel op en hebben we nog ongeveer tien kilometer te gaan. Als we dat maar halen… Wanneer we niet meer sneller dan 5-10 km/h gaan besluiten we toch maar af te stappen. Tijl duwt de scooter vooruit, terwijl ik probeer een voorbij rijdende pick-up aan te houden en te vragen of hij ons en de scooter een stukje verder kan brengen. Helaas blijkt dit vrij lastig uit te leggen met handen en voeten en dus rijdt de man weer snel verder, zonder ons. Dan toch maar proberen zo ver mogelijk te komen met onze tien kilometer per uur. We komen met een slakkengang de laatste heuvel op en kunnen dan tot ons grote geluk bijna tot aan het inleverpunt naar beneden rollen. Om vijf voor zeven leveren wij netjes onze totaal lege scooter in en kunnen we weer de bus in, terug naar Guilin.

Authentiek China
Vanuit Guilin reizen we met de trein naar onze volgende bestemming. Dit is maar een kort ritje en dus nemen we van tevoren nog de tijd voor een uitgebreide lunch. We gaan op zoek naar een ‘hot pot’ restaurant, samen met de Australische Aaron, die ook in ons hostel verblijft. Met behulp van plaatjes, en een aantal Chinees opgeschreven woorden, proberen we uit te leggen welke dingen we willen hebben om in onze bouillon te koken. Want dat is hot pot eigenlijk: een pan met heet/kokend water (dit kun je zelf controleren want het pannetje staat op een elektrische kookplaat die in de tafel verwerkt is), op smaak gebracht met verschillende kruiden, waarin je verschillende soorten vlees en groenten mag ‘bereiden’. Wij begrijpen nog niet helemaal waarom de chinezen hier zo gek op zijn (al lag dat misschien vooral aan onze keuzes), maar het was een prima, twee uur durende lunch. We konden er die dag wel weer tegenaan met onze reis, dachten we tenminste. Als we op de bus naar het station staan te wachten, komt deze namelijk niet opdagen. Na twee uur besluiten we toch maar weer terug naar het hostel te gaan, waar we vervolgens nog maar een extra nachtje boeken. De volgende ochtend proberen we het nog eens, maar tot die tijd gaan we maar even een zeer gedetailleerd plan voor de komende dagen maken. Dit maakt het reizen in China hopelijk wat makkelijker. Na aankomst in Guiyang, de volgende bestemming (het is ons dus gelukt), besluiten we nog even de stad te verkennen. We trotseren de regen en nemen een kijkje bij een oude brug, wat zo ongeveer enige is dat deze stad, lees enorme bouwput, te bieden heeft. Wij verblijven er dan ook vooral omdat het op de weg naar Kaili ligt.

Kaili is een stadje waar weinig over te zeggen valt, behalve dat het zeker de moeite waard is er even rond te lopen. Je vind er namelijk overal marktjes, voornamelijk met etenswaren, en de mensen lachen je stuk voor stuk toe als je weer eens bedenkelijk staat te kijken naar de vreemde groenten, rijstproducten of stukken vlees die ze proberen te verkopen. Vanuit Kaili bezoeken wij een van de vele authentieke dorpjes in de omgeving, genaamd Langde. Je kunt er vraagtekens bij zetten hoe authentiek het echt is, want speciaal voor de toeristen lopen veel vrouwen hier in traditionele kleding en worden er dagelijks een aantal dansvoorstellingen uitgevoerd. Ondanks deze vraagtekens is het een fijn dorpje om in rond te slenteren. Tussen de toeristische bedrijven door zie je boer Ping namelijk toch nog gewoon met de hand vissen uit zijn rijstakkers vangen en staat zijn vrouw op de naastgelegen akker rijst te planten.

Voordat we doorreizen naar de volgende grote stad nemen we een retourtje Zhenyuan, een mooi stadje aan het water, met ontzettend veel traditionele gebouwen. Alsof dat nog niet genoeg is, ligt er op zo’n half uurtje (trap)lopen vanaf het centrum nog een klein stukje van de Chinese Muur. We vinden hier niet de spectaculaire stukken muur die we rond Beijing vonden, maar het blijft bijzonder om zo ver van de hoofdstad af opnieuw stukken van dit enorme bouwwerk tegen te komen. Vooral de uitzichten die we vanaf deze overblijfselen hebben zijn erg mooi, met aan de ene kant de stad die zich langs de rivier heeft gevormd en aan de andere kant de bergen, zo ver als je kunt kijken.

Kunming is de volgende grote stad die we bezoeken, waar we een dag rondslenteren en wat tijd nemen het thuisfront nog eens te spreken, al maakt de slechte verbinding dat lastig. Jammer, want we hadden ze graag foto’s laten zien van de hondenmarkt die we die dag per toeval op liepen. Een straat vol puppy’s, in alle soorten en maten, kleine katjes en hier en daar een verdwaald vogeltje. Vanuit Kunming gaan we een dagje naar het zogenaamde ‘Stone Forest’. Dit is een enorm gebied wat is bezaaid met rotspunten, in allerlei vormen en maten. Bij aankomst staan we er weer versteld van hoe China er een afschuwelijke toeristen attracties van heeft weten te maken, met aangelegde vijvers, tuinen (met grasmat waar ons pap jaloers van zou worden) en looppaden, maar zo gauw we van de standaard routes afwijken, zien we al snel dat daar alles een stuk meer aan de natuur is overgelaten. Gelukkig maar. Klik hier voor meer foto’s van dit bijzondere natuurpark.

Klimmen en dalen
Vanuit Kunming nemen we de nachttrein naar Lijiang, vanuit waar we een van ’s werelds diepste kloven gaan bekijken: de Tiger Leaping Gorge. Behalve een tussenstop op weg naar deze highlight is Lijiang een erg prettig plekje om te verblijven. Het oude deel van de stad is dan ook niet voor niets een ‘world heritage site’. Het plaatje van de smalle straatjes en ouderwetse huisjes wordt gecompleteerd door de enorme berg (Yulong Snow Mountain) die vanuit dit deel van de stad op verschillende plaatsen te zien is. Het is dan ook enorm in trek bij de Chinese toeristen, die gelukkig ook hier niet vaak afwijken van de hoofdroutes. De hordes toeristen, denk aan de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf, zijn dan ook vrij gemakkelijk te ontlopen als je wat van deze routes afwijkt.

Na een dagje in dit oude stadje nemen we de bus naar het punt waar de Tiger Leaping Gorge begint. Gedurende een twee daagse hike lopen we een heel stuk de kloof in. De eerste dag begint met een flinke klim die ons naar het hoogste punt van de wandeling brengt en van daaruit lopen we verder in de richting van onze verblijfplaats voor die nacht: een guesthouse midden in de kloof met een prachtig uitzicht. De volgende dag dalen we weer af, helemaal tot aan de rivier die door de kloof stroomt. Op het punt waar we uit komen is een enorme stroomversnelling, waar het water met een enorme kracht tussen de rotsen door raast. De ‘Tiger Leaping Stone’, in het midden van de stroomversnelling, schijnt ooit de redding van een tijger te zijn geweest, waar natuurlijk ook de naam van de kloof vandaan komt. Toen de tijger achterna gezeten werd door een stel jagers sprong hij via deze rots naar de overkant van de rivier. Vanuit dit punt klimmen we nog een klein stukje omhoog, naar het eindpunt van onze hike. We eten hier een lekker soepje samen met de Israëliër en Wit-Rus waarmee we het laatste stuk samen hebben gelopen. Na de lunch lopen we terug naar de bus die ons weer naar Lijiang brengt, waar onze grote backpacks op ons wachten. Tijdens de busrit begint het, zoals voorspeld, weer te regenen. Maar in ieder geval hebben we daar tijdens de wandeling bijna geen last van gehad.

In Lijiang willen we ons laatste dagje doorbrengen met een fietstocht door de omgeving, om vervolgens diezelfde avond de nachttrein in zuidelijke richting te nemen. Wanneer we die ochtend echter op het station staan om kaartjes te kopen blijken er alleen nog maar staanplaatsen te zijn. Een nacht lang in het gangpad van de trein staan zien we niet echt zitten en dus boeken we maar een kaartje voor de volgende dag. Dit geeft ons twee dagen extra in Lijiang. De eerste brengen we grotendeels in het zonnetje op het terras door, want die is weer volop aanwezig. De tweede dag huren we een fiets en nemen we een kijkje in wat kleinere dorpjes in de buurt van Lijiang. Een perfecte manier om toch nog wat mee te krijgen van de omgeving, voordat we beginnen aan de flinke reis naar Laos, alweer het twaalfde land dat we tijdens deze reis gaan bezoeken.

Ons eindoordeel
Ja, en wat vonden we nou achteraf van China? Om te beginnen is het een prachtig land, het heeft ontzettend veel adembenemende natuur en een rijke cultuur die duizenden jaren teruggaat. De straten zijn schoon en de mensen hebben bijna altijd een lach op hun gezicht. Wij zouden er best een jaar rond kunnen reizen (al moet je dat dan wel verrekkes goed plannen!). We hebben namelijk het gevoel er nog niet één tiende van gezien te hebben. De hoeveelheid ontwikkelingen die er gaande zijn is ongelooflijk! In iedere stad waar we kwamen werd minstens één woonwijk (alleen maar hoogbouw) uit de grond gestampt en overal lijken ze nieuwe stroken asfalt neer te leggen. Daar tegenover staat dan weer de manier waarop het land stil lijkt te staan, waar wij misschien nog wel meer van versteld stonden. Voor een land dat zo in ontwikkeling is, hadden wij verwacht dat ze deel van de wereld zouden (willen) zijn. Maar na er geweest te zijn blijkt deze verwachting alles behalve terecht.

Engels wordt er nauwelijks gesproken, zelfs een getal of een simpel woord is vaak te moeilijk. Hierdoor vereist het reizen hier net wat meer voorbereiding dan in de andere, populairdere reislanden. Sporadisch werden we verrast door een oude meneer of een tiener die zijn best deed een gesprek aan te knopen, maar over het algemeen hadden wij de indruk dat de meeste Chinezen alleen maar bezig zijn met hun eigen dingetjes, waardoor de de rest van de wereld een vage massa voor ze is. Dit zal zeker iets te maken hebben met de manier waarop dit land jaren lang is geregeerd (de gevolgen van het communisme zijn op deze manier toch nog wel merkbaar), en nemen we ze dan ook zeker niet kwalijk, maar we stonden er wel versteld van. Al helemaal omdat iedere Chinees een smartphone heeft en dus ook in de gelegenheid is zichzelf te verbinden met de rest van de wereld. Alhoewel ook daarover valt te twisten, want he gebruik van diensten zoals Google en Facebook wordt ze wel erg lastig gemaakt en dus komen ze waarschijnlijk niet snel verder dan de door de Chinese regering beïnvloedde Chinese websites.

Zoals ik al zei, je kunt het ze niet kwalijk nemen, maar toch blijft het bijzonder om te ervaren. Misschien is China voor ons juist daarom (net als Rusland trouwens) een net wat interessanter land dan de andere landen waar we tot nu toe geweest zijn. Een populaire reisbestemmingen zoals Thailand zal het voor het Westerse publiek niet snel worden (denken we), simpelweg omdat het te ‘lastig’ is om te bereizen. Maar ach, Chinezen zijn er genoeg en die zijn stuk voor stuk gek op hun eigen land en hebben ook nog lang niet hun hele land gezien. Want ze zeggen wel eens dat Fransen gek zijn op hun eigen land, maar Chinezen kunnen er ook wat van.