Nieuws uit Nieuw-Zeeland part I: Aankomst in Auckland

Op het vasteland van Australië moesten we aanhoren dat Tasmanië toch echt een van de mooiste delen van het land was, en dus gingen we daar maar heen. Eenmaal daar werd ons verteld dat Tasmanië slechts een kleine inleiding op de echte schoonheid was, namelijk die van Nieuw-Zeeland. En dus zijn we daar ook maar heen gegaan. Niet dat dat nog niet in de planning stond, maar het is wel leuk om te horen dat je van mooi, naar mooier, naar mooist gaat. Volgens anderen tenminste. Wij willen dat eerst nog wel even zelf bepalen en dus stappen we in Melbourne in het vliegtuig, voor de vlucht van een uurtje of vier naar Auckland, het beginpunt van onze reis door Nieuw-Zeeland.

Leven in luxe
Onze eerste week in Nieuw-Zeeland kunnen we terecht bij Marjan en Iain, waar we via via mee in contact zijn gekomen (bedankt Bas!). Dit stel is zo’n veertig jaar geleden vanuit Nederland naar Nieuw-Zeeland verhuisd en dat bevalt ze nog steeds erg goed. Inmiddels zijn ze beiden gepensioneerd, maar stilzitten doen ze zeker niet, zowel binnen als buitenshuis. Wanneer wij aankomen, op Irma’s verjaardag, worden we hartelijk verwelkomd door Marjan, Iain en Maggie, hun vrolijke boxer. Na een kopje koffie met een lekker stukje cake maken wij een klein wandelingetje door St. Heliers, de rustige buitenwijk van Auckland waar ze wonen. Op een bankje aan de boulevard genieten we van een ijsje en het heerlijke lenteweer en wanneer we terugkomen staat het avondeten alweer bijna op tafel. Marjan heeft heerlijk gekookt en samen met hun kleindochter, die die avond op bezoek komt, maken we er een gezellige avond van. Van haar leren we bovendien de eerste feitjes over Nieuw-Zeeland en de Maori’s, want eigenlijk weten we van deze oorspronkelijke bewoners nog maar schandalig weinig af.

Vanuit onze tijdelijke woonplaats in St. Heliers kunnen we gemakkelijk met de bus naar de stad. En dit doen we dan ook regelmatig. Onze eerste kennismaking met het centrum van Auckland hebben we via een stadswandeling uit de Lonely Planet, die ons langs verschillende mooie stukjes van de stad voert, zoals de gezellige parkjes, de universiteit en de haven. Eigenlijk heeft het centrum van Auckland behalve deze dingen niet zo heel veel spectaculairs meer te bieden, al zijn de wijken Ponsonby en Parnell zeker een bezoekje waard. Ook de vele vulkaantoppen die in en rond de stad omhoog schieten zijn een beklimming waard, maar dat laten we voorlopig nog even zitten. De tweede keer dat we de bus naar het centum pakken doen we dat namelijk om een autootje te gaan huren, zodat we wat meer van de omgeving boven Auckland kunnen gaan zien. Irma mag het ritje zelfs twee keer maken, want in de haast om op tijd bij de autoverhuur te zijn vergeten we onze creditcard.

Wanneer de man van autoverhuur Ezi na dit oponthoud uiteindelijk onze papieren in orde wil maken, blijft zijn blik op onze internationale rijbewijzen hangen. Ze blijken verlopen te zijn en dus niet meer geldig. Blijkbaar al een maand of twee, maar daar hadden wij geen idee van. In Tasmanië hadden ze daar niet eens naar gevraagd, tot zover dus Ezi ;). Maar goed, beter het nu ontdekken dan aangehouden worden door de politie en dan zonder geldig rijbewijs blijken te zitten. Een vertaling van ons Nederlandse rijbewijs (waarom hebben ze dat verrekte ding niet gewoon in het Engels gemaakt? Of in ieder geval internationaal erkend!) kost ons zo’n 90$ en bovendien een extra dag in Auckland. We besluiten dan maar meteen wat andere zaken te regelen en om de dag toch nog een hoogtepunt te geven Mt Eden te beklimmen. Het uitzicht over de stad en de daarachter liggende baai en eilandjes is erg mooi en dus gaan we die avond toch nog redelijk happy terug naar St. Heliers, waar wederom een heerlijke maaltijd van Marjan al op ons staat te wachten. Als klap op de vuurpijl leren we die avond ook nog rikken. Rik!

Op naar het noorden
De volgende morgen is het dan eindelijk zo ver. Onze nieuwe internationale rijbewijzen zijn klaar en ons autootje staat nog braaf op ons te wachten, ready to go! We zetten koers naar de noord-west kust, waar we de vulkanische stranden van Karekare en Piha willen bezoeken. Het is alles behalve een mooie stranddag, maar de donkere lucht vormt in combinatie met de rauwe rotsformaties en ruwe zee eigenlijk wel een heel mooi plaatje. Bij Piha wandelen we naar een uitzichtpunt voor een mooi vista over de baai en de beroemde Lion Rock. Deze rots, een heilige plek voor de Maori, kleurt rond zonsondergang goudgeel, vandaar de naam. Omdat een mooie zonsondergang er waarschijnlijk toch niet in zit, hier tenminste, rijden we verder door naar het noorden, richting Paihia bij de Bay of Islands. Deze baai, met daarin een aantal kleine eilandjes (verrassend hè?), is een populaire toeristische bestemming die wij zeker niet over willen slaan. We slapen in een klein bungalowtje aan het water, waar we uiteindelijk toch nog een mooie zonsondergang zien.

De volgende dag begint met een heerlijk stralend zonnetje. Vandaag moeten we ons Mazdaatje helaas alweer inleveren, en dus rijden we via de mooie baaien van Mautari en Tauranga weer in zuidelijke richting. De donkere wolken beginnen inmiddels ook alweer aan de hemel te verschijnen, gevolgd door de eerste druppels zo’n vijf minuten later. In de buurt van Whangaroa klimmen we naar de top van St. Paul’s Rock, met een super uitzicht over Whangaroa harbour en de zee, dat ondanks de donkere wolken toch erg mooi is. Tijdens het rijden genieten we van de mooie uitzichten en luisteren we naar de podcast Serial (een aanrader!). De laatste stop van de dag maken we bij de Waipu Caves, waar de bijzondere gloeiwormen zijn te vinden. We proberen in eerste instantie nog heel voorzichtig onze voeten (op slippers) droog te houden, maar na een aantal keer glibberen in de kleigrond, besluiten we maar gewoon door het water en het slijk te lopen. Als we diep genoeg in de grot zijn zetten we onze zaklamp uit en kijken we verwonderd naar het ‘plafond’. Duizenden kleine lichtjes schijnen als een sterrenhemel op ons neer. Op weg terug naar Auckland stoppen we nog bij twee uitzichtpunten, voordat we onze Mazda-maat weer inleveren.

Reünie met Rick
De volgende dag gebruiken we vooral om achterstallig stelletjereizigers.com werk te doen. We weten inmiddels dat lang wachten het schrijven van verhalen niet makkelijker maakt, maar toch komt er niet altijd van. Heel veel staat er dus niet op de planning, maar toch is vandaag een bijzonder dagje. De All Blacks (het nationale rugbyteam van Nieuw-Zeeland) kunnen vanavond namelijk geschiedenis schrijven, door als eerste team in de geschiedenis 18 achtereenvolgende wedstrijden te winnen. En dat tegen niemand minder dan aartsrivaal de Wallabies (Australië). Oh ja, en Rick is trouwens ook in Auckland aangekomen, ook wel leuk. We besluiten deze reünie in de kroeg te gaan vieren, samen met de rest van All Blacks-gek Nieuw-Zeeland. De wedstrijd begint spannend, ondanks de snelle voorsprong van de All Blacks. In de tweede helft lijkt Australië zelfs langszij te komen (afgekeurde try), maar daarna wordt de voorsprong alleen maar groter. Uiteindelijk winnen de All Blacks met een eindscore van 37-10. Wonder boven wonder blijft zelfs Irma de hele wedstrijd geboeid (normaalgesproken erg moeilijk voor d’r), “maar er gebeurt dan ook veel meer dan tijdens een voetbal wedstrijd!”.

Eilandhoppen
Na nog een ochtend schrijven (goed werk heeft tijd nodig), is het tijd voor de volgende reünie. Dit keer is het Rick die oude bekenden treft: Lisanne en Joren, twee ex-collega’s die al weer anderhalf jaar hier wonen. Ofja AirBNB’en, want ze hebben zo’n relax adresje (en goedkoop) dat ze nog niet echt naar een eigen woning op zoek zijn gegaan. Wij vinden dat adresje wel super klinken en vragen meteen of ze daar de komende nachten misschien een plekje voor ons zouden hebben. Op aanraden van Marjan en Iain, die Nieuw-Zeeland natuurlijk op hun duimpje kennen, besluiten we een dag later de ferry naar Rangitoto te pakken. Dit relatief jonge vulkanische eiland (600 jaar) is één van de vele eilanden in de Hauraki Gulf en ligt op zo’n 20 minuten varen van de stad. Tijdens de overtocht zien we de eerste grijze bewolking al binnen rollen, maar voorlopig is het droog. We wandelen na aankomst meteen naar de top van de al lang niet meer actieve vulkaan, voor een uitzicht over Auckland. Als we een stukje langs de kraterrand lopen denken we even een kiwi (vogel) te zien, maar omdat dat best wel uniek is durven we het nog niet 100% te geloven. We nemen nog even een kijkje in een aantal lavagrotten en lopen dan richting Motutapu, het aan Rangitoto grenzende eiland.

Motutapu, is eigenlijk een ‘eiland in aanbouw’, want door middel van intensieve pestbestrijding (ratten, muizen en andere ongewenste fauna) en herbeplanting van een aantal bijna verdwenen plant- en boomsoorten proberen ze het eiland weer in haar originele staat terug te krijgen. Het uitzetten van met uitsterven bedreigde vogelsoorten zoals de takahe en de tieke zijn inmiddels de grootst behaalde successen. Wanneer we wat hoger op het eiland komen beginnen we het grote verschil tussen de twee eilanden te zien. Rangitoto is bijna helemaal bebost, terwijl Motutapu, dat meer dan 100.000 jaar ouder is, een groot grasland is. Op de kleine stukjes oerbos na dan, want dat is hier dan wel weer te vinden. Een goede drie uur later zijn we weer terug bij de boot, terwijl de inmiddels erg donkere wolken dikke regendruppels op ons neer laten dalen. Eenmaal terug op het droge gaan wij voor de laatste keer met de bus richting St. Heliers, want onze laatste avond daar is aangebroken. Wat navraag bij Iain (die zich actief inzet voor het herstel van Motutapu) was de kleine vogel die wij voor onze voeten door zagen schieten waarschijnlijk eerder een weka, het neefje van de kiwi. Een snelle zoektocht op Google neemt de laatste twijfel weg, het was inderdaad een weka. Stomme kip!

WhatsSUP
En dan zit het er op, ons luxeverblijf bij Iain, Marjan en Maggie, waar we bijna 10 dagen hebben mogen logeren. Via deze weg nogmaals super bedankt dat we bij jullie terecht konden, we weer wat Hollandse heerlijkheden konden eten (zoals hagelslag en goede kaas) en we jullie kennis over Nieuw-Zeeland als planningshulp konden gebruiken. We hebben vanaf vandaag namelijk een kamer voor drie personen kunnen regelen in dat super relaxte huis waar Lisanne en Joren wonen. Terwijl Rick de laatste dingen voor zijn working-holiday visum regelt, kunnen wij eindelijk eens uitzoeken wat we nou eigenlijk tijdens het laatste deel van onze reis willen doen. Ons eerste plan om een jaar de wereld rond te gaan reizen blijkt terwijl we hiermee bezig zijn definitief niet meer haalbaar (ons 365 daagse jubileum is namelijk aangebroken), en ook het tweede plan om dan maar rond kerst thuis te komen lijkt moeilijk realiseerbaar te worden. Kerstmis in Nederland betekent namelijk haasten in Nieuw-Zeeland en haasten in Patagonië (waar we sowieso nog naartoe willen). Uiteindelijk hakken we de knoop door en besluiten we onze thuiskomst nog maar een keer op te schuiven, zodat we rustig van al het moois kunnen genieten.

Om dit te vieren (sorry pap en mam) trekken we ’s middags de stoute schoenen aan en besluiten we voor het eerst in ons leven een rondje te gaan SUP’pen (Stand Up Paddle). Balancerend op een grote surfplank doen we een rondje over het meer waaraan ons tijdelijke onderkomen ligt, terwijl Rick (die dit wel al wat vaker had gedaan) ons hier en daar wat instructies geeft. Uiteindelijk weten we zonder natte kleren weer thuis te komen, een hele prestatie dankzij de harde wind. En daarmee komt er een eind aan onze tijd in Auckland. De rest van Nieuw-Zeeland wacht.

To be continued…