Mt. Hua Shan, betreden op eigen risico

Hoogtepunt van onze dagen in Xi’an was het bezoek aan Mt. Hua Shan, één van de vijf heilige bergen binnen het Taoïsme in China. Niet zozeer de spiritualiteit, maar wel de extremiteit van deze berg was voor ons de reden om er naartoe te gaan. Wij wilden namelijk een van de zeer extreme ‘wandelpaden’ waar Mt. Hua Shan bekend om staat lopen: ’the plank walk in the sky’. We leggen ons plan voor aan Annie en Stephen, een Schots stel dat we in Peking hebben ontmoet, en waar we nu al een aantal dagen mee optrekken. Na het zien van wat foto’s op Bing (Google werkt niet in China), besluiten ze dat wij maar zonder hen moeten gaan, want “There is no way in hell!” dat Annie die zogenaamde ‘plank walk’ ooit gaat doen. En dus staan we er de volgende dag alleen voor. Mt. Hua Shan biedt een aantal opties wat betreft wandelingen. Je kunt vanaf de toegang tot het park in ongeveer zes uur naar boven klimmen (of een gondel van tien minuten pakken). Eenmaal boven verbindt een netwerk van paden de vijf toppen van de berg met elkaar. In ongeveer vier uur kun je over die paden een rondje langs alle toppen maken, waarbij je onderweg een aantal keer van die route af kan wijken en een van de eerdergenoemde extreme wandelpaden kan doen. Let’s do this!

Een Z-trein (Zeerhogesnelheidstrein, 350 km/u) brengt ons ’s ochtendsvroeg naar Huashanbei. Omdat de gevolgen van NYE nog voelbaar zijn, liggen we binnen vijf minuten te slapen en schiet ik pas wakker als onze trein al stil staat op een perron. “Oh shit, Huashanbei, we moeten er uit!”, zeg ik terwijl ik Irma wakker schud. Het fluitje ten teken dat de deuren dicht gaan klinkt al als wij naar buiten springen. Net op tijd. Vanuit hier zou een gratis bus ons naar de toegang tot ‘Mt. Hua Shan Scenic Area’ moeten brengen. Volgens de taxichauffeurs op het station gaat die bus vandaag niet, maar dit vriendelijk doch dringend negeren blijkt na 100 meter een goede keuze. De bus staat netjes op ons te wachten, stelletje eikels. Omdat we van plan zijn de wandeltocht bovenop de berg te doen, besluiten we de klim ernaartoe per gondel te maken, waar we eenmaal boven erg blij mee zijn. Van wandelen kun je op Mt. Hua Shan namelijk eigenlijk niet spreken. Traplopen is een betere benaming.

De gondel brengt je naar een hoogte van ongeveer 1600 meter, vlak onder de noorder top. De zuider, en hoogste top, ligt op 2166 meter. De 560 meter die je dan dus nog omhoog moet, gaan vooral over traptreden die in de rots zijn uitgehakt. Tot nog niet eens zo heel lang geleden waren die treden niet meer dan 30 cm breed, wat de klim tot een ware hel maakte. Getuige ook het punt dat bekend staat als: ‘Place where Han Yu throwing letter’ (een goed voorbeeld trouwens van de top notch Chinees-Engels vertalingen). De daarbijbehorende legende is wel een vermelding waard: Op een dakomt Han Yu, een beroemde dichter en geleerde uit de Tang dynastie onderaan Mt. Hua Shan. Hij wil een bezoek brengen aan de Taoïstische monniken die in de tempels bovenop de berg leven en besluit omhoog te gaan. Als hij aankomt bij de Black Dragon Ridge, (een ongeveer 500 treden tellende passage die over een scherpe bergkam voert) is hij al behoorlijk uitgeput. Hij probeert nog wel de kam over te komen, maar dan wordt het hem te veel. Hij stort ter aarde en barst in huilen uit. Hij schrijft een briefje met daarop het verzoek om hem te komen redden en gooit dat naar beneden. Het briefje wordt gevonden en er worden twee klimmers naar boven gestuurd om hem te redden. Eind goed al goed, voor Han Yu tenminste. Deze berg heeft niet voor niets de in de titel vernoemde bijnaam.

Gewaarschuwd beginnen we aan de klim naar boven. Samen met zo’n 3000 Chinezen trouwens, want deze plek is erg populair. Wij hebben het vermoeden dat niet iedereen echter rekening had gehouden met de pittigheid van de wandeling. Het is een slijtageslag en dus zijn we op de smalle, zeer steile trapjes vooral bezig met het inhalen van mensen. We vragen ons af waarom sommigen dit zichzelf aandoen, maar als we boven komen wordt alles duidelijk. De uitzichten zijn verbluffend. Omdat Mt. Hua Shan een van de hoogste bergen in de omgeving is, kijk je tijdens de wandeling constant over het omliggende gebergte heen. Heel erg mooi en een grote beloning na de zware klim. Omdat Mt. Hua Shan zoals gezegd een heilige berg is, vindt je overal rode gebedslintjes en gegraveerde slotjes, die aan bomen, kettingen en hekwerken zijn bevestigd. Op de trappen naar de belangrijkste tempels of poorten op de berg houdt je je vast aan lintjes in plaats van aan leuningen, zo veel zijn het er. In combinatie met de strak blauwe lucht, want je zit op deze hoogte gelukkig boven de dikke laag smog die in het dal hangt, zorgt dit voor erg mooie beelden.

Vanuit de noordertop, maken we met de klok mee een rondje om de berg. Nouja rondje, we doen er uiteindelijk dik zeven uur over. Dat is overigens wel inclusief de bijna drie uur die we in totaal nodig hebben voor dat ene speciale stuk: the plank walk in the sky. We zijn namelijk niet de enige durfals vandaag. Een lange rij heeft zich op het smalle pad naar de toegang van ’the walk’ gevormd. Iets meer dan anderhalf uur staan we al te wachten als de rij plotseling in beweging komt en we als laatsten van onze groep een harnas omkrijgen. Dat doet ons even denken aan de beschrijving van deze wandeling in onze Lonely Planet: “At the South Peak thrill-seekers can try the Plank Walk, which consists of a metal ladder that leads down to a path made from wooden boards that hover above a 2000m vertical drop. Thankfully, the admission fee includes a harness and carabiners that you lock onto cables, but even with these safety features it’s scary as hell”. Hmmm, weten we dit heel zeker? Het zal moeten, want we worden vriendelijk verzocht op te schieten. Allright, here we go!

Via een nogal steile ’trap’ dalen we af naar de het punt waar the walk echt begint, onszelf steeds opnieuw zekerend aan de staalkabels die langs het hele traject in de rotswand zijn bevestigd. Veel meer dan wat ijzeren spijlen tussen twee rotswanden is deze trap trouwens niet, dus dat harnas voelt toch wel prettig. Eenmaal beneden begint het. De eerste stap op een paar houten balken, 2000 meter boven de grond, is toch best wel effe spannend, dat zal ik maar eerlijk bekennen. En er daarna overheen lopen ook best wel! “Waarom lopen er twee zekeringskabels boven elkaar?” vraagt Irma na zo’n 15 meter op de planken. “Dat is vanwege de veiligheid, zodat je altijd aan één kabel vastzit, mocht de ander het begeven.” zeg ik vol vertrouwen. Had ik het even mis. De bovenste kabel is namelijk voor de mensen die terugkomen, en die dus om/over ons heen via dezelfde weg terug moeten. En dan is het best onhandig om twee van zulke lange westerlingen te zijn. Nadat de grootste stroom terugkomers ons is gepasseerd beseffen we pas waar we staan. Tussen de mensen krijg je namelijk niet zo veel mee van wat je nou eigenlijk aan het doen bent. Niets meer dan wat houten balkjes, samen zo’n 40 cm breed, staan tussen ons en een hele lange val. Scary, maar wel heel erg vet!

De terugweg is misschien nog wel enger dan de heenweg, omdat we ditmaal aan de buitenkant van de planken lopen. Om in snowboardtermen te spreken de dalkant in plaats van de bergkant. Alleen is er hier geen sneeuw om je val te breken en dan is inhalen toch best wel spannend. Blij dat we weer boven zijn, beginnen we aan het laatste deel van ons rondje. De hoogste top biedt ons nog wat mooie uitzichten, alsof we die nog niet genoeg gezien hebben. Mt. Hua Shan is echt een fantastische plek en kunnen wij iedereen aanraden te bezoeken. Ook als je geen plank walk in the sky wil doen.

P.S. Omdat foto’s misschien niet de volledige ervaring van onze dag op Mt. Hua Shan overbrengen, hebben we dit filmpje in elkaar gedraaid. (Mam, misschien kun je dit beter niet kijken)