Fotoreportage Abel Tasman Coast Track: regen, zon en een aardbeving over je dak

Wij zijn er klaar voor. De komende dagen gaan we samen met Rick, die inmiddels bij ons is aangesloten, de Abel Tasman Coast Track lopen. Zoals de naam al aangeeft slingert deze tocht zo’n 60 kilometer langs de kust van de Abel Tasman Bay in het noorden van het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Zo’n vier daagse tocht vergt natuurlijk de nodige voorbereidingen en dus plannen wij een dagje in om boodschappen te doen en spullen in te pakken. Grote hoeveelheden muesli-repen, blikvoer en vriesdroog maaltijden worden ingeslagen. De regenbroek en -jas worden ingepakt, maar ook de zonnebrand en korte broek, want je weet nooit zeker wat het Nieuw-Zeelandse weer doet.

Dag 1: Een schokkend begin
Het regent dat het giet, maar we kunnen niet meer terug. De hutten waar we onderweg gaan overnachten zijn immers geboekt en betaald, dus die laten we niet zomaar aan onze neus voorbij gaan. Na een stevig ontbijt beginnen we aan de tocht, volledig ingepakt in regenkleding. Ondanks de regen worden er toch al snel delen uitgetrokken, want koud is het zeker niet. Al helemaal niet met een backpack van rond de 15 kilo op je rug, wat vooral voor Irma even pittig is. Gelukkig wordt deze de komende dagen alleen maar lichter, gewoon goed muesli-repen blijven eten. Na de lunch en een tot dan toe weinig enerverende track (door de bossen terwijl het regent), leggen we ons eerste deel ‘wadlopen’ af. De track voert hier namelijk door een baai die alleen met laag water doorwaadbaar is. Aan het eind van de middag, als we Bark Bay (onze eerste overnachtingsplek) naderen, begint het zonnetje voorzichtig door te komen. Wanneer we uitgeput in deze baai aankomen, na bijna zeven uur wandelen, hebben we eindelijk het mooie weer waar we op gehoopt hadden. We lopen nog even wat rond op het strand, voordat we aan onze pasta beginnen. Die gaat er wel in na zo’n dagje!

Dag 2: Glibberen en glijden
De volgende morgen treffen we op onze mobiele telefoons een waslijst aan appjes van het thuisfront aan. Of alles oké is met ons? Irma heeft totaal geen idee waar dit ineens vandaan komt, totdat ze hoort dat er een flinke aardbeving is geweest. Daar heeft ze dus gewoon doorheen geslapen. De hut kraakte en piepte blijkbaar behoorlijk, waardoor er bij sommigen wel even wat paniek ontstond. Ook Tijl kon er niet wakker van liggen, want na een korte waarneming dat er een aardbeving was, draaide hij zich gewoon nog een keer om. Gelukkig was dat ook nergens voor nodig, want behalve wat gekraak en geschud was er op onze locatie weinig aan de hand. Waar wij vandaag meer last van zullen hebben is de regen. Gelukkig is de wandeling van vandaag maar kort, een uurtje of drie, want de regen houdt  aan. We zijn dan ook blij wanneer we aardig doorweekt aankomen in het hutje voor de tweede nacht. Snel hangen we alle natte spullen te drogen (want als het water via je regenjas tegen de achterkant van je backpack loopt wordt er alsnog veel nat), voordat alle anderen arriveren. Vanuit de warmte naast het kacheltje bekijken we hoe de door en door natte wandelaars het grootste wadloop deel van de track oversteken. Door de vele regenval komt het water op sommige plaatsen tot hun middel. Te hard lachen doen we echter nog maar niet, want morgen moeten wij er waarschijnlijk ook aan geloven. Na een paar potjes shithead kruipen we dan ook maar snel ons bed in, want de wekker staat al op tijd. We moeten namelijk rond laagtij, 04.11 uur, oversteken om zwemmen met onze backpacks te voorkomen. Als het niet teveel blijft regenen tenminste.

Dag 3: Na regen komt zonneschijn
Terwijl wij nog slaapdronken onze slaapzakken in staan te pakken, komt de rangeer van dienst de hut binnen met slecht nieuws: het gaat vandaag helaas niet lukken de oversteek te maken, zelfs niet met laag water. Door de vele regen, in combinatie met de aardbeving, is het water te diep, de stroming te hard en de ondergrond mogelijk te zacht om doorheen te lopen. Er zit niks anders op dan dit deel van de route met de watertaxi af te leggen. Om bij de opstapplaats te komen moeten we alleen wel nog een stukje door het water, wat inmiddels al tot onze heupen komt. Schoentjes uit en gaan met die banaan dus. Eenmaal in de watertaxi stuiteren we door de harde wind en het vele water over de golven, wat eigenlijk best wel leuk is. Nog leuker is de zon, die als we weer terug op het droge zijn ineens doorbreekt, waardoor het toch nog een super mooie dag wordt. Mooi genoeg zelfs voor een verkoelende duik in de koude golven. Als we verder lopen zien we voor het eerst de gevolgen van de aardbeving en de vele regen. Op een aantal plaatsen is het pad volledig weggeveegd door flinke landverschuivingen en op verschillende plekken zien we scheuren over het pad lopen. De laatste nacht slapen we in een bijzonder mooi hutje en wordt er gezellig gekletst met de andere ’trampers’ rondom het kampvuur, terwijl de helder schijnende supermaan over ons waakt.

Dag 4: Een perfect slot
De laatste wandeldag is aangebroken en het zonnetje staat weer hoog aan de hemel. We hebben nog zo’n vijf uurtjes wandelen voor de boeg, en we doen dat vandaag iets langzamer dan normaal. Irma heeft namelijk al een aantal dagen last van d’r voet en beter is het helaas niet geworden van al het lopen. De laatste uitzichten over de baai zijn weer prachtig en wanneer we het eindpunt bereikt hebben ploffen we voldaan neer op het strand. Maar helemaal afgelopen is het nog niet. We hebben namelijk nog een boottochtje terug naar Marahau (waar we de hike begonnen) tegoed. En dat wordt een erg mooie, want al snel blijkt dat we geluk hebben. Rick spot in de verte namelijk een rugvin die boven het water uitkomt. Dolfijnen! Al snel zwemt er een hele groep rondom de boot en ze springen en spelen een tijdje in de golven die we veroorzaken. Niet lang nadat we weer verder zijn gevaren mindert het bootje opnieuw vaart want onze skipper heeft een kleine blauwe pinguïn gespot, wat best zeldzaam is. We proberen er snel een foto van te maken voordat hij weer kopje onder gaat. We sluiten het bootritje af bij een klein eilandje, waar verschillende zeehonden liggen te chillen op de rotsen aan de kust. Met behulp van een aantal oude tractoren die ons al op staan te wachten, worden we niet veel later met boot en al uit het water gehaald.

En zo komt er een eind aan onze eerste ‘Great Walk’. Gelukkig zijn er nog een aantal meer, want wij hebben de smaak te pakken.