Een klein kijkje in Cambodja

Daar staan we dan. Oog in oog met Angkor Wat, het grootste tempelcomplex ter wereld en misschien wel de grootste toeristische trekpleister van Zuidoost-Azië. We hebben inmiddels al veel gezien, maar dit is toch wel ‘iets aparts’, zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen. En dat terwijl we eigenlijk niet eens naar Cambodja zouden gaan. Maar ja, plannen zijn er om gewijzigd te worden en als dat dan nodig blijkt is een bezoekje aan een land als Cambodja absoluut geen straf. Dit geeft ons bovendien mooi de gelegenheid om op bezoek te gaan bij Annie en Stephen (Steve), een Schots stel dat we tijdens onze reis inmiddels al twee keer hebben getroffen, die hun backpacks voorlopig even aan de wilgen hebben gehangen. Steve kreeg tijdens hun reis namelijk een baan aangeboden bij een bedrijf in Phnom Penh en dat was een kans die ze niet wilden laten schieten. Tot zover ons plan om met z’n vieren naar Myanmar te reizen, maar dat terzijde… No hard feelings Steve! Als goedmakertje krijgen we een privétour (kroegentocht) door Phnom Penh, hun nieuwe thuis. Tel daar twee dagen Siem Reap (Angkor Wat) bij op en ons korte bezoek aan Cambodja was een feit.

Siem Reap
Laat in de middag komen we vanuit Bangkok aan in Siem Reap, we duiken meteen de stad in en nemen een kijkje bij de erg toeristische, maar lokale markt. Ook huren we een zogenoemde ‘green E-bike’, want een scooter huren en daarmee langs de tempels van Angkor Wat crossen blijkt voor toeristen niet toegestaan. De E-bike lijkt ons een goed alternatief en dus rijden we die avond richting het ticketoffice om onze kaartjes voor de volgende dag te halen. Er is ons verteld dat we dan nog diezelfde avond richting de tempels mogen om de zonsondergang te gaan bekijken. De accu’s van onze bikes zouden dat makkelijk moeten kunnen halen. Maar dat valt tegen. Als we na het zien van een bewolkte zonsondergang (niet de moeite dus) op de weg terug zijn, begint Irma’s accu namelijk snel leeg te lopen. Al snel wordt duidelijk dat we het niet gaan halen. Tijl, als ware gentleman, biedt aan om het laatste stukje dan maar te trappen, zodat Irma snel terug kan rijden naar het verhuurbedrijf om nog twee volle accu’s voor de volgende dag te confisqueren. Opladen in ons hotel is helaas niet toegestaan, dus die accu’s hadden we nodig. Als Tijl een minuut of vijf na Irma (het was gelukkig niet meer zo heel ver) bij de verhuurder aankomt, blijken ze net een nieuwe accu zijn kant op te hebben gestuurd. Ze hadden hem blijkbaar niet gezien, want nog eens 10 minuten later komen ook zij weer terug, maar wij kunnen er morgen in ieder geval weer tegenaan. De volgende dag crossen we met maar liefs 15 kilometer per uur (de gunstigste snelheid voor een langere accuduur) tussen de prachtige tempels door. Op die manier komen we gelukkig niet weer voor verassingen te staan, maar we voelen ons wel net twee bejaarden. De tempels zelf zijn trouwens een veel groter succes dan de E-bikes, en dus hebben we daar dan ook maar een fotoreportage aan gewijd.

Phnom Penh
Vanuit Siem Reap nemen we een nachtbus naar Phnom Penh waar Annie en Steve ons als het goed is staan op te wachten bij de bushalte. Wanneer we aankomen blijken we echter een uur eerder te zijn dan gepland (5 i.p.v. 6 uur ’s ochtends) en liggen die twee dus nog op een oor. We nemen plaats op een van de stoelen voor het buskantoortje en proberen nog een oogje dicht te doen, maar helaas maken de ratten die af en toe voorbij schieten dit lastig. We zijn dan ook blij als we de vrolijke gezichten van Annie en Steve na een uurtje de hoek om zien komen. In hun appartement krijgen we een kamer toegewezen en duiken wij nog even terug ons bed in terwijl zij naar hun werk gaan, want ook op zaterdag (ochtend in dit geval) wordt er in Cambodja gewoon gewerkt. Als we wakker worden maken we kennis met Billy, die hier ook een aantal dagen logeert, maar dan in de woonkamer. Hij heeft de twee leren kennen in Korea en komt zelf uit Maleisië. Die dag bezoeken we twee heftige bezienswaardigheden: S-21 prison en de Killing Fields. We maken kennis met een stuk Cambodjaanse geschiedenis waarvan wij eigenlijk nog maar weinig af wisten. In 1975 begon er namelijk een erg zwarte periode voor dit land, toen de Khmer Rouge (de rode Khmer) aan de macht kwam. Onder leiding van Pol Pot veranderde Cambodja in een zelfvoorzienende, communistische, landbouwstaat. Steden moesten verdwijnen en iedereen moest boer worden. Personen die hier niet aan mee wilden werken werden omgebracht, net als intellectuelen wiens ideeën werden gezien als een gevaar voor deze idealistische samenleving. In totaal is bijna een kwart van de Cambodjaanse bevolking in deze periode, die ongeveer drie en een half jaar geduurd heeft, omgebracht. In S-21, een voormalige middelbare school, werden mensen gevangen gehouden en gemarteld om bekentenissen af te dwingen. Na hun bekentenis werden gevangenen richting de Killing Fields gebracht, waar ze op gruwelijke wijze werden vermoord. Slechts een handjevol mensen is hier levend uitgekomen. De helse gevangenis doet nu dienst als museum, waar we onder begeleiding van een audiotour ontzettend veel te weten zijn gekomen over deze tijd. De schokkende beelden, die in de ruimtes waar dit alles ooit heeft plaats gevonden getoond worden, voegen veel toe aan het vertelde verhaal. De Killing Fields liggen hier op zo’n 20 kilometer vandaan. Met de tuk tuk leggen wij het ritje af dat voor velen het laatste ritje ooit is geweest en ook hier maken een audiotour en de overblijfselen van wat er ooit was een enorme indruk. Op veel plekken zijn er nog kledingstukken of zelfs botten te vinden van degenen die hier zijn vermoord. In het midden van het terrein staat een monument dat een groot deel van de schedels en beenderen die hier gevonden zijn laat zien. Het is waarschijnlijk een van de meest lugubere dingen die wij ooit gezien hebben, maar dat is misschien de enige manier om de verschrikkingen die hier hebben plaatsgevonden te gedenken. Er zijn eigenlijk geen woorden om te beschrijven hoe indrukwekkend een bezoek aan S-21 en de Killing Fields is, je wordt er letterlijk en figuurlijk stil van. Een gezellige dagbesteding is het natuurlijk niet, maar het is er wel een die hoort bij een bezoekje aan Cambodja. Het is immers nog geen vijftig jaar geleden en dit maakt dat iedere Cambodjaan er op de een of andere manier wel mee te maken heeft gehad.

Hierna is het gelukkig tijd voor wat luchtigere zaken. Annie en Steve zijn inmiddels klaar met werken en dus is het tijd om bij te buurten onder het genot van de nodige drankjes. Ook de volgende dag, zondag en dus hun weekend, doen we lekker op ons gemakje. Ze laten ons de beste stukjes van Phnom Penh zien, die bijna allemaal in het teken van eten en drinken staan. Een lunch op de markt, biertje op een dakterras en een ijsje bij een lokale ijssalon. PP heeft verder trouwens ook genoeg te bieden hoor, want wij beleven het als een zeer aangename stad. Een stad die echt in opkomst is en dat is te merken. Brede straten, een relatief rustig verkeer, rustige parkjes en een mooie/gezellige boulevard. Ja, PP valt niet tegen. We boeken ons ticket voor de volgende dag en sluiten in goed gezelschap ons bezoek aan het indrukwekkende Cambodja af. En Annie en Steve, die zitten daar wel goed. Ze hebben een flink appartement en gaan binnenkort alweer naar een grotere crib verhuizen. Met de inkomsten zit het dus wel goed, maar of wij het zo (een baan in het buitenland) zouden kunnen of willen, in een stad als Phnom Penh? Het is en blijft Azië en dan zouden wij waarschijnlijk toch voor iets wat meer ‘Westers’ kiezen. En natuurlijk wat dichter bij huis, hè pap en mam!

P.S.
De afgelopen weken (10 dagen Thailand, 14 dagen Myanmar, 15 dagen Thailand en 6 dagen Cambodja) zijn wij er achter gekomen hoe belangrijk het maken/hebben van een goede planning kan zijn. Wel of niet samen naar Myanmar, twee of vier weken, een paar dagen duiken op Koh Tao en dan meteen door of misschien toch wat langer blijven hangen zodat we nog wat kunnen ontspannen? Wat sneller door Myanmar en dan wat meer rust spreekt ons het meeste aan, dus twee weken Myanmar is een feit, maar dan blijkt dat we de overgebleven 20 dagen helemaal niet in Thailand kunnen blijven, want een tweede visum (over land) is maar 15 dagen geldig. Hmmmm, lekker handig… Oké, dan nog maar een paar dagen Cambodja erbij, hebben we dat ook nog gezien. Zo kan het dus gaan, en wij weten inmiddels hoeveel tijd het uitzoeken van die veranderingen elke keer kost, en hoeveel frustratie het met zich mee kan brengen. Nou is een van Tijl’s favoriete bezigheden gelukkig het tot in de puntjes uitzoeken van schema’s, routes en planningen, dus van die frustraties heb ik nooit zo’n last, maar als je daar nou geen zin in hebt, dan hebben wij iets voor je gevonden: Footprint Travel. Jij kiest uit wat je allemaal wil gaan zien en waar, en dan stellen zij de perfecte reis voor je samen. Ideaal dus. Wie weet dat wij ze voor ons bezoekje aan Indonesië ook maar eens gaan mailen.