Van Oeral tot Baikal

Omdat ons ‘dagje in de trein verhaal’, vanwege alle ins en outs die we jullie niet wilden onthouden, iets langer werd dan gepland, hebben we nog niet veel kunnen neerpennen van wat we de afgelopen tijd hebben uitgespookt. En daar vonden we het nu dus wel tijd voor worden. Die trein, waar we nu overigens weer in zitten, bracht ons namelijk van A naar B en behalve de avonturen in onze coupé hebben we nog wel het een en ander meegemaakt. Een klein overzicht van de hoogte- (en diepte)punten.

Brrr…
Van A naar B betekende in ons geval van P naar I, ofwel van Perm naar Irkutsk. Deze afstand hebben we niet in een keer overbrugd, maar in een aantal kleinere stapjes. We lieten jullie achter in de trein van Vladimir naar Perm, dus daar stappen we nu dan maar weer op. Perm blijkt niet heel boeiend, getuige ook de Russische jongen die ons aanspreekt en vraagt wat we hier in godsnaam komen doen. Gelukkig bleken ze er wel een leuke markt te hebben waar Irma als troost op zoek ging naar een nieuwe muts. Na flink afdingen bleek ze niet alleen een muts, maar ook een bijpassende sjaal gekocht te hebben, een leuke meevaller dus. Ook leuk, maar niet super bijzonder, was de ijsgrot van Kungur, dichtbij Perm. Na een busrit van twee uur en een rondleiding van anderhalf, volledig in het Russisch natuurlijk, bleek vooral de eerste 100 meter van de grot spectaculair. Gauw weg daar dus, op naar het volgende station. Maar niet voordat we eerst nog even een dansje hebben gewaagd op het ijs van een volledig dichtgevroren rivier.

Als we rond 17.00 uur aankomen in Yekaterinburg, ervaren we voor het eerst de echt winterse temperaturen: het kwik komt niet hoger dan -20°C! Niet echt een leuke eerste kennismaking met de stad dus, al helemaal niet als je uit een trein met een gemiddelde temperatuur van 23°C komt. Das toch wel effe slikken. Snel de tram in en op zoek naar ons hostel. Volgens de Lonely Planet zijn we na een uur zoeken toch echt op de juiste plek, maar nergens zien wij het Red Star Hostel. Het Like Like Hostel zien we wel en warempel, het logo lijkt enigszins op een rode ster. En dus melden we ons bij de ‘receptie’ met de bevestiging van onze boeking. “Jullie zoeken zeker het Red Star Hostel? Ja dat zijn wij dus niet, gebeurd wel vaker hier…”. Een beetje bezwaard ontvangen we de route naar de juiste locatie. Gelukkig niet al te ver weg, dus een kwartiertje later zijn we dan toch op de plek van bestemming. Een mailtje naar LP dat het niet zo handig is om het verkeerde adres te vermelden hebben we nog steeds niet verzonden. Misschien toch nog maar even doen.

Van Europa naar Azië
Er zijn een aantal dingen die we in en rond de stad willen doen, dus de volgende dag gaan we op zoek naar een Tourist Information. De Eurasia border (de grens tussen Europa en Azië) blijkt per taxi gemakkelijk bereikbaar. Absoluut het geld niet waard (we betaalden veel te veel), maar toch wel leuk om er geweest te zijn. Ganima Yama, een klooster dat is gebouwd op de plek waar de laatste tsarenfamilie (de Romanovs, jeweetwel die van Anastacia) na hun executie werd ‘begraven’, leek ons ook erg mooi, maar ja: keuzes, keuzes. Onze voorkeur gaat uit naar een hike in het Oeralgebergte, want daar zijn we inmiddels beland. De echt interessante gebieden blijken helaas best ver van de stad af te liggen, dus op eigen houtje zoiets ondernemen is niet te doen. Na een telefoontje naar een touroperator en het ontdekken van de daaraan verbonden kosten was het duidelijk: we moeten naar een andere dagbesteding op zoek.

Via Facebook komen we in contact met Elena, een meisje dat sinds kort hikes en tours rond de stad organiseert. Zij stelde een wandeling over het bevroren Lake Shartash voor, niet ver van de stad. De temperaturen zijn helaas dusdanig laag (de volgende dag wordt het nog vijf graden kouder), dat ze een echt lange hike niet verantwoord vindt, dus we zullen het moeten doen met een ochtendexcursie. Een hele bijzondere ervaring, dat moet gezegd worden. ‘T giet on’ zou hier geen enkel probleem zijn. De kleine koepeltentjes van ijsvissers geven het geheel een haast komische aanblik. Vooral als één van die tentjes ineens omhoog komt, zich 10 meter over het ijs verplaatst en dan weer neerstrijkt. Elena is goed gezelschap en weet veel te vertellen over de stad en de omgeving. Yekaterinburg is echt een leuke stad en heeft bovendien een rijke historie. Vooral het gebied rond het plein van 1905 kan ons wel bekoren. Wanneer we die middag een stadswandeling maken is de kou het enige dat ons niet zo happy maakt. In de zomer dus zeker een bezoekje waard.

Honing, Wi-Fi en Tequila
En als je dan die kant op gaat, dan kunnen wij iedereen het Red Star Hostel aanbevelen. De ligging is prima, het personeel spreekt Engels en de sfeer is er erg goed. Het duurt dan ook niet lang tot we aan de praat raken met wat andere gasten. Dit zijn nog steeds vooral Russen, die voor werk of studie in het hostel verblijven. Dit blijkt een stuk goedkoper dan een eigen kamer of appartement. Renat, één van die Russen, komt uit de stad Ufa, ‘wereldberoemd’ om zijn honing. Hij heeft ook al wat gereisd en laat ons maar wat graag zijn foto’s van de Chinese Muur, Beijing en Shanghai zien. In the meantime helpt ie ons met het aanmaken van een couchsurfing profiel, wat volgens hem de perfecte manier is om mensen te ontmoeten tijdens je reis. Helemaal overtuigd zijn we nog niet, maar we gaan het in ieder geval proberen. Op onze laatste avond ontmoeten we eindelijk twee andere reizigers: Peter en Charlie uit Engeland. Ohja, en we zouden bijna onze ‘discussie’ over de Russische vs. de Nederlandse keuken vergeten. Met een dronken Rus wel te verstaan.

Een platzkart nachttrein brengt ons naar Tobolsk, waar een prachtig Kremlin het volgende doel van onze reis is. Ook hier is het nog niet bepaald warm (-15°C) en is het bovendien gaan sneeuwen. Omdat we de vorige avond zijn vergeten de route van het station naar ons hostel op te zoeken, hebben we bij aankomst geen idee waar we naartoe moeten. Een modern winkelcentrum met gratis Wi-Fi biedt uitkomst. Een kwartiertje later staan we met onze bepakking voor een oud flatgebouw. Nergens een bordje met Tobolsk Hostel te bekennen, dus de geschiedenis lijkt zich te herhalen. Niets is minder waar. Terwijl we aan de lijn hangen met de klantenservice van Booking.com (we hadden de eigenaar van het hostel ook al gebeld, maar die bleef maar doorratelen en aangezien wij nog steeds geen Russisch spreken schoot dat niet heel erg op), komt er een vrouw in een jeep aan scheuren, die driftig naar ons toetert. Ze doet de achterklep open, zegt iets over “Tobolsk Hostel?” en “NO!” en gebaart ons dat we in moeten stappen. Als we eenmaal zitten trapt ze het gaspedaal weer in en rijden (of glijden, maar net hoe je het bekijkt) we naar een totaal ander deel van de stad. We worden uit de auto gezet en vervolgens door een andere vrouw naar een appartement geleid. Daar aangekomen wordt e.e.a. in het Russisch uitgelegd (denken we), krijgen we een sleutel en dan is ook zij verdwenen. Daar staan we dan, zonder afspraken over kosten, en geen idee of een van die twee nou de eigenaar van Tobolsk Hostel was of niet.

Uiteindelijk blijkt het met het hostel allemaal goed te komen. Tobolsk zelf was niet zo’n succes. Door de sneeuw was het zicht echt 0,0 en dat is nou net wat je daar niet moet hebben. Het prachtige Kremlin blijkt hoog op een rots boven de stad uit te steken, maar daar hebben wij dus niks van gezien. Als we de volgende dag in de trein naar Tyumen zitten is het zicht gelukkig een stuk beter, waardoor we nog net een glimp opvangen van dit mooie plaatje. We geloven dus ook best dat Tobolsk op een mooie dag meer dan de moeite waard is. Tyumen blijkt dat zeker niet. Omdat we moeten wachten op onze volgende aansluiting, brengen we een uurtje of vier in die stad door. We lopen nog wel even naar de boulevard die langs de oevers van de rivier is gecreëerd, maar die verliest ’s winters toch wel wat van z’n uitstraling denken we. En dus gaan we snel op zoek naar gratis Wi-Fi, want ons ticket van Tyumen naar Irkutsk staat nog op de server van de RZD (de Russische NS) en niet op onze iPad. We besluiten op tijd te gaan eten, bij een erg leuke Mexicaan, en begeven ons dan weer richting station. Daar wacht de volgende trein, die de komende 55 uur ons huis zal zijn.

Als we twee dagen later Irkutsk binnen rijden zijn we blij dat we weer frisse lucht in kunnen ademen. Het was zeker weten een mooie ervaring en gelukkig hadden we hele leuke ‘buren’, maar na een tijdje wil je er toch echt wel weer uit. Gelukkig wacht in Irkutsk één van de hoogtepunten van Rusland: het Baikalmeer.