Roadtrip Australië: Roadtrippin’ met een Italiaan op een piratenschip

Australië, ‘The land Down Under’, is het 17e land dat wij tijdens onze reis gaan bezoeken. En behalve het 17e is het ook een van de grootste landen die we aandoen, met een hele hoop bezienswaardigheden. In vergelijking met Azië is Australië bovendien een (heel) stuk duurder, waardoor reizen met trein, bus en taxi, zoals we normaal doen, niet echt in ons budget past. Een camper huren blijkt ook nog behoorlijk duur en dus kiezen we ervoor om ons eigen campertje aan te schaffen. Een flinke investering, die we hopelijk met de verkoop een aantal weken later weer terugverdienen. Gaan en staan waar we willen, wanneer we willen en hoe lang we willen. Na een half jaar wachten op bussen en treinen zien we die vrijheid wel zitten!

Ons eerste huisje
En dus gaan we op zoek naar een auto. In Darwin, de stad waar onze vlucht vanuit Bali aankomt, bekijken we alles bij elkaar zo’n 10 verschillende kandidaten. We ontmoeten wat verkopers, maken wat testritjes en kiezen uiteindelijk voor een Mazda busje dat aan de meeste van onze eisen voldoet. Door het ingebouwd bed en keukentje kunnen we er ook in slapen en koken en dus hebben we hiermee ook meteen onze woonplek voor de komende weken gevonden. We nemen haar meteen mee voor een testritje naar Litchfield National Park. We nemen regelmatig een pauze voor een wandelingetje of een verfrissende duik bij een van de vele mooie watervallen waar dit nationale park om bekend staat. De auto doet het naar wens, het zelf koken bevalt goed en ook slapen doen we als een roosje.

Tijdens onze zoektocht naar een auto weten we tevens een goedkope Italiaan op de kop te tikken, die net als ons richting Cairns moet. Enrico, zo heet ie, woont, reist en werkt inmiddels al meer dan anderhalf jaar in Australië en moet voor een nieuwe fruitplukklus naar Cairns. In ruil voor een lift is hij onze persoonlijke kok en gids, waardoor het reizen voor ons een stuk aangenamer wordt. Nee, dat is natuurlijk onzin, we maken gewoon een gezamenlijke pot en dragen allemaal bij aan het dagelijkse avondmaal en het daarbij horende kampvuurtje. Enrico blijkt erg goed gezelschap en we hebben dus een heleboel momentjes van slap ouwehoeren en lol, maar die zullen we jullie besparen.

Hi, my name’s JimJim!
De eerste dagen van deze roadtrip brengen we door in Kakadu National park, waar je behalve ontzettend veel natuur (billabongs, bossen, wildlife etc.) ook veel cultuur vindt. Hier wonen namelijk al zo’n duizend generaties lang Aboriginals, de inheemse bewoners van Australië. Eeuwenoude rotsschilderingen vertellen tot op de dag van vandaag verhalen over hoe zij vroeger geleefd hebben, en worden bovendien nog gebruikt om de jongere generaties die verhalen door te geven. Helaas gaan er tegenwoordig veel negatieve verhalen de rondte over deze bewoners van Australië. In de grotere steden zorgen ze voor de nodige onrust en ze zouden ook niet altijd even vriendelijk zijn. Wanneer wij dus na een avondje doorzakken in ’the middle of nowhere’ benaderd worden door een groepje Aboriginals, krijgen we het even benauwd. Dat blijkt gelukkig al snel nergens voor nodig te zijn, want ondanks dat het een plek is waar we officieel niet mogen kamperen, laten ze merken dat we meer dan welkom zijn om die nacht op hun land te verblijven. Als we maar wel oppassen voor de waterbuffel, want die schijnt hier eentje rond te lopen.

Gelukkig staat Enrico zijn tentje de volgende dag nog overeind, geen schade door een waterbuffel dus, en hebben we allemaal prima geslapen. Als we ons ontbijt net achter de kiezen hebben komt er een auto voorbij gereden die direct weer omdraait en natuurlijk vlak voor onze neus stopt. Een park ranger stapt uit en stelt zich met een zeer ferme handdruk voor. “Hi, my name is JimJim!”. “Ik begrijp dat jullie hier gekampeerd hebben?” (Zijn echte naam weten we niet meer maar JimJim is voor ons inmiddels een begrip geworden). Schuldbewust geven wij dit toe en wachten we op zijn reactie. “Weten jullie wel wat voor pad dit is?” vraagt hij vervolgens met een boze ondertoon. “Jahoor!”, zeggen wij “hier wonen de aboriginals, die hebben we gisteren ontmoet en we waren van harte welkom om hier te overnachten.” “Oh” zegt hij teleurgesteld en vraagt vervolgens, nog steeds op strenge toon of we onze National Park passen dan wel hebben. Natuurlijk hebben wij deze en we laten ze aan hem zien. Hij is tevreden, maar laat ons nog wel even weten dat we zonder die passen een heel ander gesprek hadden gehad op dit moment. JimJim out!

Wegpiraten
In de tijd die volgt worden de nachten frisser maar blijven de dagen net zo warm. We nemen regelmatig een duik in de lokale zwembaden die we passeren om af te koelen en we brengen wat tijd door in een bibliotheek om onze spullen op te laden. Tijdens de avonden ontmoeten we veel andere reizigers, die allemaal op hun eigen manier hun weg door Australië vinden. Hieronder vallen Lebosche, een Tsjech die op zijn Suzuki Gixxer motor een tour door Australië maakt en de Duitse natuurliefhebber Nikolas. Hij heeft zelfs een telescoop bij zich en ook wij mogen een kijkje nemen. Hoewel de sterrenhemel zonder telescoop al adembenemend mooi is hier (de melkweg is in de outback echt elke avond te zien), is het toch ook wel erg bijzonder om het van wat dichterbij te kunnen zien. We spotten zelfs de ringen van Saturnus.

Tijdens de vele uren die we door de outback rijden spotten we trouwens ook ontzettend veel kangoeroes. De meesten hiervan liggen helaas dood langs de weg, omdat ze zo slim waren om voor een auto de weg op te lopen. Gelukkig blijft de ervaring van zo’n aanrijding ons (tot nu toe) bespaard en blijven de levende kangoeroes die we zien braaf langs de weg zitten. De omgeving is ontzettend uitgestrekt (en droog) en soms zie je de weg wel 10-20 kilometer lang voor je uit lopen. Het klinkt misschien een beetje saai maar wij vinden het een bijzondere ervaring en het levert zeker wel een aantal mooie plaatjes op. Tijdens een van deze lange ritjes komen we op de officiële naam voor ons Mazda’tje, namelijk ‘The White Pearl’. Om een lang verhaal kort te maken lijkt Irma met haar hoofdband volgens Enrico op Jack Sparrow en is dit schip niet zwart maar wit. Best logisch toch?

Een Europees afscheid
Naar mate we dichter bij Cairns komen wordt de omgeving steeds groener. We maken een aantal tussenstops, vooral om de weg wat op te breken. Een hiervan is Newcastle Waters. Dit is een verlaten dorpje waar een verzameling leegstaande gebouwen staat. Bij het voormalige hotel kun je binnen een kijkje nemen en wat achtergrondinformatie lezen over het dorp, dat ooit een belangrijke stop was op de cattle routes door de outback. Droving is het transporteren van vee van plek A naar B, wat vroeger in plaats van met enorme roadtrains (zoals nu) gewoon door ruige mannen op paarden werd gedaan, zogenaamde drovers. Het dorpje stelt echt weinig voor, maar het is voor ons een prima stop om even de benen te strekken. De tweede stop is van vergelijkbare aard, maar dan alles behalve uitgestorven. Dit is namelijk de Daly Waters Pub, die dagelijks druk bezocht wordt. Dit café zou de oudste van de Northern Territory zijn, met een drankvergunning die uit 1893 dateert. Aan de muur vindt je allerlei prullaria die is achtergelaten door bezoekers, van beha’s tot muntgeld en noem maar op. Ook Nederland was goed vertegenwoordigd met een aantal klompen en de nodige Guldens, maar tot Enrico’s grote teleurstelling was er geen één Lire te vinden. Cheap bastards! (zijn woorden)

Voordat we in Cairns aankomen doorkruisen we de Tablelands. Dit is een enorm groen en heuvelachtig landschap waar veel smalle landweggetjes doorheen kronkelen. Een enorm contrast met de outback, en daardoor misschien wel extra mooi! Het doet ons een beetje denken aan Duitsland of Schotland en de vele koeien die er rondlopen maken dit plaatje compleet. We nemen een kijkje bij wat watervalletjes en plonzen even in een meertje. Voor ons laatste gezamenlijk avondmaal pakken we uit: we halen wijn, stokbrood, blauwe kaas en maken gevulde paprika’s (met kangoeroe gehakt) die erg goed smaken! Wanneer het te koud wordt zijn we erg blij met onze Franse buurman die een aantal films voor ons heeft en we duiken onze Pearl in voor onze eerste film tijdens deze roadtrip (Hitman, absoluut geen aanrader). De volgende ochtend rijden we het laatste stukje tot aan Cairns, brengen nog wat tijd door in het stadspark (de lagoon) en laten we Enrico daar achter. Het afscheid is natuurlijk ontzettend zwaar en om de pijn wat te verzachten maken we nog wat maffe selfies voordat we toeterend wegrijden. Vanaf nu staan we er weer met z’n tweetjes voor, en Pearl natuurlijk.